Katalog zbiorów

Małopolska Wschodnia i Lubelszczyzna stawiały kolebkę ukraińskich nacjonalistów. Stąd pochodziło najwięcej morderców, którzy z ogromnym sadyzmem dawali upust swym zbrodniczym instynktom, uczestnicząc w rzeziach Polaków, Żydów i Ormian. Oto członkowie OUN-UPA, którzy wydawali rozkazy mordowania Polaków, jak i ci, którzy z azjatyckim okrucieństwem je wykonywali. Ich nazwiska nie powinny ulec zapomnieniu. W świetle prawa międzynarodowego są zbrodniarzami winnymi ludobójstwa ludności cywilnej. Niniejsze opracowanie bazuje na bogatym materiale źródłowym. Przytacza dokumenty OUN-UPA, zeznania ukraińskich morderców ujętych przez sowieckie organy bezpieczeństwa, a także ich wspomnienia i zapiski dostępne w innych źródłach. Przeplata się z nimi treść dokumentów sporządzonych przez polskich świadków ich zbrodnie, zwłaszcza sprawozdań lokalnych Polskich Komitetów Opieki, wysłanych do Rady Głównej Opiekuńczej. Książka "Bestie Bandery" zadaje kłam oficjalnej propagandzie ukraińskiej, kreującej ukazanych tu osobników na bohaterów narodowych. Jej lektura pozwoli czytelnikowi zrozumieć, kim oni byli naprawdę.

Czy na Wołyniu i w Małopolsce Wschodniej musiało dojść do ukraińskiego ludobójstwa ludności polskiej? Pytanie to wciąż pasjonuje historyków, którzy nadal nie potrafią lub nie chcą udzielić na nie jednoznacznej odpowiedzi. Wśród ukraińskich badaczy są też i tacy, którzy twierdzą, że żadnego ludobójstwa Polaków nie było. Co najwyżej, to Polacy mordowali Ukraińców, a nie na odwrót! Poszukując tejże odpowiedzi, autor prezentuje działania Organizacji Ukraińskich Nacjonalistów oraz losy i poglądy Stepana Bandery, jak również metropolity Andreja Szeptyckiego. W okresie sowieckiej i niemieckiej okupacji stali się oni głównymi aktorami ukraińskiej sceny politycznej. OUN zaś była jedyną organizacją mającą realny wpływ na społeczeństwo, zdradzając ambicje wpływania na wszystkie dziedziny życia Ukraińców w okupowanym kraju. I choć Bandera i Szeptycki stali na przeciwstawnych biegunach, a zestawienie ich razem wydaje się omalże niestosowne, to jednak łączył ich cel - obaj dążyli do zbudowania niepodległego państwa ukraińskiego. Dla jego realizacji byli w stanie poświęcić wiele. Nawet sprzymierzyć się z Hitlerem. Niniejsza książka ukazuje wiele mało znanych mechanizmów ukraińskiego ludobójstwa, pozostających w cieniu zbrodni i stosów ich ofiar.

Pozycja dla tych, którzy pasjonują się historią, a szczególnie relacjami polsko - ukraińskimi. "Śmierć banderowcom. Krwawa rozprawa z OUN-UPA" autorstwa Marka A. Koprowskiego ukazuje losy ukraińskiego podziemia OUN-UPA w kontekście historycznym, jednak wskazuje także na odradzanie się tego ruchu w czasach nam współczesnych. Oficjalna likwidacja OUN-UPA nastąpiła w 1954 roku, kiedy to jej przywódca został wydany służbom KGB przez własnych ludzi. W krótkim czasie nastąpiło później rozpracowanie i likwidacja niemal całego ruchu. Jednak Sowietom nie udało się tego zrobić do końca. Pozostałości ugrupowania wraz z wyznawaną ideologią dojrzewały przez dekady, czekając na właściwy czas. Obecnie, ku przerażeniu części Polaków, UPA przeżywa istny renesans u naszych wschodnich sąsiadów. Budzi to uzasadniony niepokój tych, których przodkowie zostali zamordowani na dawnych Kresach. W swojej książce autor w szczegółach opisuje cały proces prowadzony przez Sowietów, który miał na celu zdusić banderowski opór masowymi represjami. Paradoksem historii jest to, że jednocześnie niejako wymierzali oni sprawiedliwość zbrodniarzom odpowiedzialnym za wymordowanie tysięcy Polaków na Wołyniu oraz w Małopolsce Wschodniej. Rosjanie stali się w tej sytuacji de facto mścicielami. Pod koniec wojny działalność UPA słabła z uwagi na coraz mniejsze poparcie wśród miejscowych ukraińskich chłopów, będące pokłosiem wcześniejszego radzieckiego terroru. Nie mając poparcia społecznego, organizacja ostatecznie straciła na znaczeniu. Książka pokazuje zakulisowe działania ukraińskiego ruchu w latach czterdziestych oraz pięćdziesiątych. Poznajemy mało znane fakty z okresu, kiedy rywalizowała ona z sowieckimi służbami. Publikacja oparta została na literaturze polskiej, ale także ukraińskiej oraz rosyjskiej, w której ważną rolę miała dokumentacja NKWD, MGB oraz KGB.